JE BREIN IS EEN TIJDMACHINE

Een sessie kan een simpele reis zijn of een heel avontuur, en alles daartussen in. Voor iedereen is de beleving van hypnose anders. Je zou kunnen zeggen: het onbewuste geeft je precies wat je nodig hebt, en je reis is gekoppeld aan jouw unieke wereldbeeld. Wat je gaat ervaren is dus altijd passend en in je eigen straatje. Ook krijg je een verhaal voorgeschoteld dat je absoluut aankunt, want de belangrijkste taak van je onbewuste is jou veilig houden. 

Het verslag hieronder is van een klant waar toevallig nogal veel gebeurde. Het werd een avontuur van sterke emoties, symboliek en metaforen. Een bijzondere reis door de tijd, waar oude wonden werden geheeld. Dat werkt altijd zeer bevrijdend voor de persoon in kwestie. Het verslag dat ik kreeg, mocht ik (anoniem) delen. Mocht je eens interesse hebben hoe een regressie-sessie* kan gaan, veel leesplezier!   

* Bij een regressie ga je terug in de tijd en los je een probleem op bij de wortel (de ontstaansgeschiedenis). 

Ik was vandaag in een hypnose-sessie met als doel een basisgevoel van onveiligheid te onderzoeken en weg te nemen. Door de jaren heen was ik me bewust dat dit angstige gevoel niet (of maar deels) aan mij toebehoorde.

Jim (een energieke kanjer) bracht me naar mijn onderbewuste en daar stond ik als zesjarige jongen voor een hek van een weiland. Links van het weiland was een sparrenbosje dat net was aangeplant. Ik was er alleen. Vermoedelijk lag mijn fiets achter me. Het werd avond. Ik stond daar alleen. Er was verder niemand. Ik was apathisch. Ik bewoog niet. Ik stond. Naarmate het donkerder werd,  bekroop me een gevoel van angst. Jim vroeg me wie ik bij me wilde hebben. Ik zei zacht: “Papa."

“Zo kan hij je niet horen”, zei Jim. “Je moet hem roepen. Heel hard, vanuit je buik!”

En dat deed ik. “PAPA!!!” Als een kind van zes. Direct rechts in mijn blikveld was daar mijn vader. Ik was zielsgelukkig om hem te zien. Hij pakte me op. Ik kroop tegen hem aan en ik voelde rechts een traan (in de echte wereld) over mijn wang lopen. Ik huilde aan één oog. Rechts.

Een wasbeurt vanbinnen

“Misschien wil je vader iets tegen je zeggen”, zei Jim.

Mijn vader zei: “Ik hou ontzettend veel van jou. Ik was er niet toen je mijn bescherming nodig had. Ik heb daar veel spijt van.”

In een innige omhelzing met mijn lieve vader tijdens de hypnose voelde het alsof er over de tijd heen dingen werden rechtgezet. Zijn kracht stroomde door mij heen. Hijzelf stroomde door mij heen. Ik voelde zijn liefde in mijn hele zijn. Alsof ik van binnen werd gewassen. Ik was veilig.

Jim vroeg me of ik mijn moeder iets had te vragen. Ik zei resoluut nee. Zij mocht dit moment met mijn vader niet verstoren.

Jim vroeg later om een kleur aan mijn onderbewuste (communicerend via mijn vingers met ‘ja’ (wijsvinger) en ‘nee’ (pink) van mijn rechterhand). Het antwoord was ja en de kleur werd groen. Overduidelijk. Vervolgens zag ik gras, bladeren, mos. Alles haarscherp. Onvoorstelbaar realistisch ging mijn ‘camera’ als in een natuurfilm door een bos. Hij vloog onder een bladerdak waarbij ik iedere nerf van ieder blad haarscherp zag. In een flits zag ik de muur van mijn kamer op de Platolaan welke ik toen die kleur groen had geverfd.

Jim vroeg of dit genoeg bescherming was. Ik kreeg direct een ander beeld. Voor de ‘zwakke’ plek in mijn buik waar toxische mensen mij kunnen raken in real life stond een glasplaat. Jim vroeg wat dat was. Ik zei:

“Alle pijlen die op mij worden afgevuurd zullen hierop afketsen, maar ik blijf zelf volledig transparant. Ik scherm niets af. Ik ben een open boek voor wie met mij wil zijn in wederzijds vertrouwen.”

Reusachtig krachtig!

Toen ging mijn blik naar het sparrenbosje links van het weiland. De bomen groeiden in een stevig tempo en naast iedere boom stond een glasplaat welke in het zelfde tempo meegroeide met de bomen. Met het glas en de bomen groeide ik uit tot een reus. Ik voelde me rustig, veilig en super krachtig zonder kracht/afweer te gebruiken. Een pantser was niet meer nodig. Groen, glas en ik. Hoe simpel kan het zijn. Pijlen en giftige mensen werden zo klein dat ik ze nauwelijks nog kon waarnemen. Ze waren kleiner dan zandkorrels.

Mama greep haar kans(el)

Jim opperde dat het genoeg was en suggereerde dat ik terug kon komen uit de hypnose, maar liet me nog enige ruimte. Direct zag ik mijn moeder uiterst links in mijn blikveld als een twintigjarige bijzonder knappe vrouw.

Mama liep een kerk binnen. Ze was mooi aangekleed en straalde veel levenskracht en vertrouwen uit. Ze was nog ongebonden en volkomen haarzelf. Ze begon de kerk toe te spreken, maar ik zag even later dat alle kerkbanken leeg waren. Korte tijd begreep ik niet wat ze deed. Even later liepen er mensen de kerk in. De banken vulden zich. Toen snapte ik het, mama was nog even aan het repeteren voordat de gemeente had plaatsgenomen.

Toen de kerk vol was begon ze te spreken vanaf de kansel. Als een dominee leek het. Ze sprak met vuur en overtuiging. (Ik hoorde haar woorden niet.) Ze was immens, soepel, intelligent en krachtig. Ze was in haar (innerlijke) zijn ver boven ieder die in de kerk aanwezig was. Ze straalde een onwrikbaar vertrouwen uit.

Een moeder van hout

Toen begon ze te veranderen. Eerst fysiek. Haar lichaam werd van hout alsof ze was opgebouwd uit takken en planken. Heel even werd ze het beeld van Christus hangend aan het kruis, maar al snel vloog ze van de kansel af. Ze vloog naar het dak van de kerk. Ik keek naar beneden vanuit haar ogen en zag van grote hoogte de kerkbanken gevuld met mensen.

Haar rug was tegen het dak van de kerk en het dak opende zich. Mama vloog naar buiten. Ze was als Tinkerbell. Vlug, licht en bijzonder gelukkig.

Mama was omringd met licht. Ze lachte voluit met haar hoofd in haar nek en mond open.

Al snel bevond ze zich als een drone boven de kerk. Eerst 50 meter, toen 100, toen 200 en zo verder. Omdat ik nog steeds door haar ogen kon kijken zag ik het dak van de kerk ver onder ons en ik kon door het gat in het dak kijken. Ik zag piepklein de kerkbanken en de mensen daarin. We gingen naar 500 meter hoog. Ik zag mama en ik begon te huilen van geluk omdat ze vrij was. Ik gunde haar dit vanuit het diepste van mijn zijn. Ze was zo gelukkig, zo slim en prachtig. Mama had zich bevrijd. Ik voelde een grote ontspanning omdat zij alle zwaarte had losgelaten. De loodzware kerk was ver beneden haar.

Toen papa rechts in mijn blikveld was verschenen huilde ik (in mijn fysieke lijf) met mijn rechter oog. Nu huilde ik met links. Precies waar mama was verschenen.

Bizar detail, maar ik schrijf het maar wel even op. Misschien snap ik het later.